Sharkie SV16

Viper

No, zaczynamy pisać...
Dzisiaj jeszcze coś wstawie tu... Na razie pogapcie się na pustkę... Very Happy

Mel

Gapię się, gapię... I czekam na to "coś" Very Happy

Viper

Pamięci Vesto Giuseppe Benelli
nigdy Cię nie zapomnę, przyjacielu

Zawsze, kiedy patrzę w lustro, myślę, że to, iż żyję i jestem w stanie umożliwiającym pisanie tych notatek, zakrawa na cud.
Prawdopodobnie nigdy nie pogodzę się z niesprawiedliwością, która mnie spotkała, spotyka i spotykać będzie, dopóty gatunek ludzki istnieć będzie na tej Ziemi.
Teraz już nie mam żadnych powodów, aby powstrzymywać nagromadzoną przez lata nienawiść.
****

Jestem prototypem SV16 – typu robotów, który wszedł na rynek w 2097 roku. Jeśli się kiedykolwiek zastanawialiście, do czego służą roboty, odpowiadam: do wszystkiego, czego ludzie nie potrafią, nie chcą albo boją się zrobić. Są więc roboty górnicy, astronauci, budowlańcy, niańki dla dzieci, sprzątacze… wymieńcie jakiekolwiek nudne, niebezpieczne albo mało opłacalne zajęcie a odpowiem wam: tym zajmują się roboty. Tym ja się zajmuję.
Urodziłem się… czy się urodziłem? W każdym razie stworzono mnie 22 września 2097 roku w Murmańsku (Rosja), jako jeden w miliona pierwszych egzemplarzy SV16. Do dnia dzisiejszego pamiętam, jak obudziłem się w hali montażowej.
Pierwszą istotą, jaką zauważyłem, był pochylający się nade mną programista.
Leżałem i parzyłem się na tego mężczyznę nowootwartymi oczami. Był wysoki, młody, ciemnowłosy, raczej przystojny, o ile znam się na ludzkich kategoriach estetyki. W każdym razie po kilku chwilach patrzenia się na niego postanowiłem coś powiedzieć. Przeszukałem swoją bazę danych, aby ubrać w słowa swoje uczucia.
- Tata? – spytałem.
Tamten popatrzył na mnie dziwnie, ale nie wrogo i odparł:
- Nie jestem twoim ojcem.
To stwierdzenie tak mnie zaskoczyło, że nic nie powiedziałem, za to zacząłem rozglądać się po pomieszczeniu, w którym się znajdowałem.
Jak już napominałem, była to hala przemysłowa, olbrzymia jak stadion piłkarski. Koło mnie, w stanowiskach roboczych, leżało mnóstwo dziwnych istot, innych od znanego mi mężczyzny i krzątających się dookoła ludzi, a jednocześnie niepokojąco ich przypominające. Były to smukłe, humanoidalne postacie, lśniące, zbudowane z czegoś, co przypominało stop stali, ale również sprawiało wrażenie płynnej, nieustannie poruszającej się srebrzystej cieczy, której ktoś nadał kształt człowieka. Istoty te miały też ponadto wielkie, budzące zaufanie szare oczy i wyryte na prawym ramieniu numery.
Wiedziony nagłym impulsem spojrzałem na swoje dłonie. Były smukłe, miały długie, zwinne palce i wyglądały zupełnie jak u „tamtych”.
Moje ciekawskie spojrzenie zauważyła młoda kobieta, która wpisywała dane do podręcznego komputera. Podeszła do mnie i nic nie mówiąc spojrzała mi w oczy.
- Vesto! – zawołała. – Coś nie tak jest z tym robotem.
Mężczyzną, którego nazwałem „tatą”, podszedł do kobiety (później dowiedziałem się, że nazywa się ona Tatiana Garmanova).
- Zielone – mruknął. Po co ktoś robiłby robotowi zielone oczy?
Tatiana nie odpowiedziała, ponieważ w całej hali rozległ się niski, niemile urzędowy, męski głos:
- Wszystkie A 5.0 SV16 mają się stawić na szkolenie.
Moi „bracia” jak jeden mąż wstali i ruszyli w stronę najbliższych drzwi. Ja też poczułem, że nie mogę zlekceważyć komunikatu.
Już po postawieniu pierwszego kroku zauważyłem, że chodzenie wcale, a wcale nie należy do czynności automatycznych. Przy drugim kroku potknąłem się, zachwiałem i wywaliłem się jak długi.
Z podłogi podniósł mnie Vesto.
- Uważaj na siebie, SRK28.
Uśmiechnąłem się do niego, komunikując, że nic mi nie jest i powoli ruszyłem do drzwi. Przy okazji zauważyłem napis wyryty na moim ramieniu: SV16 A 5.0 SKR28. Moje imię.
Chodzenie przestało wydawać mi się takie trudne: wywracałem się o wiele rzadziej niż pozostałe roboty. Jakimś cudem wiedziałem, gdzie mam iść – do olbrzymiego pomieszczenia sąsiadującego z halą. W drzwiach jeszcze raz spojrzałem na swojego „przyjaciela” i poszedłem spotkać się ze swoim przeznaczeniem.
****

To jest prolog, zresztą krótki. Tera proszę o uprzejme komentowanie, cytowanie i wytykanie błędów.

Mel

Chyba jestem z lekka zaspana, bo jakoś nie chce mi się wytykać błędów... Very Happy

W każdym razie, mi tam się podoba. Ogólnie nie przepadam za science - fiction i robotami, ale Twoja opowieść zapowiada się ciekawie. Może jakiś wielki bunt maszyn a w efekcie zniszczenie naszej planety? Very Happy

Dobra, fantazjuję Wink

Czekam na dalszy ciąg. Pozdrowienia!

Viper

Ja lubie s-f... do pewnego stopnia... fantasy tez nie pogardze... Do moich ulubionych tytułów nalężą: HP, seria Autostopem przez Galaktykę, Eragon, Artemis Fowl, seria Animorphs, Felix, Net i Nika, Tajemnica Zaklęcia, Zemsta Wiedźm i Obietnica Czarodzieja...
Za to nie podobał mi się Władca Pierścieni... napuszone to jakieś...

Mel

Ja akurat Władcę Pierścieni polubiłam, chociaż czytałam to już dawno i z głowy wyleciała mi połowa wątków... Nie wiem daczego, ale jak polubiłam książkę, tak film strasznie mi się nie spodobał... Wiem, 12 oscarów itd., ale jednak nie...

Hanysia

Władca Pierdzieli to mi tylko do gostu przyoadł jako film... książki są diabelnie nudne... xD

Mel

O gustach się nie dyskutuje... Razz

Hanysia

hehehe... niby... szczerze powiedziawszy to ja przebrnęlam tylko przez 2 tom, bo dalej nie mogłam. Te wszystkie gatki-szmatki mnie denerwowały Very Happy

Hotaru

Ja się zatrzymałam w połowie 3... Nie chce mi się tego czytać... Ale ogniem i mieczem jeszcze gorsze Razz

Mel

A mi się podobało xD I przeczytałam wszystkie 3 z wielką przyjemnością xD

Hanysia

to cie podziwiam

Mel

<wypina z dumą pierś> xD

Hanysia

...ale bez przesady Razz

Salt · Wysłany: Śro 9:49, 14 Mar 2007 Temat postu:

Christina Ricci Undressing!
[link widoczny dla zalogowanych]